Ai weiwei stadion

Ai Weiwei () is een wereldberoemde veelzijdige kunstenaar uit China, die zich inzet voor mensenrechten en de vrijheid van meningsuiting. In het boek schetst Ai Weiwei een verbazingwekkend portret van het China van de afgelopen honderd jaar en doet hij verslag van het leven van zijn vader Ai Qing, een van China’s invloedrijkste dichters. Tijdens de Culturele Revolutie werd Ai Qing samen met zijn gezin verbannen naar Klein Siberië. Ai Weiwei beschrijft zijn kindertijd in ballingschap, de periode waarin hij in Amerika een kunstopleiding volgt en zijn terugkomst naar China waar hij uitgroeit tot kunstenaar en mensenrechtenactivist. Hij gaat in zijn boek op zoek naar de oorsprong van zijn creativiteit en zijn politieke overtuigingen en hoe bepalend het leven in een totalitaire staat is geweest voor zijn werk. Hij beschrijft uitgebreid zijn kunstwerken en welke gedachten er achter een concept schuilgaan. Het boek bevat een aantal door Ai Weiwei gemaakte tekeningen en foto’s.
Na het lezen van deze toegankelijke dubbel-biografie weet je meer over zowel de geschiedenis van China van de afgelopen honderd jaar als over het leven en werk van Ai Weiwei en hoe zijn kunst zich in de context van die geschiedenis heeft ontwikkeld.

Links genoemd in de leeswijzer:

  • Het programma Kunstu

    Ai Weiwei (Peking, 28 augustus ) is een Chinees conceptueel kunstenaar, politiek activist en filosoof. Hij is veelzijdig en ook actief in andere kunstvormen, zoals architectuur, fotografie en film. Ai verbindt de traditionele Chinese cultuur met zijn persoonlijke beeldtaal.[ Hij staat bekend om zijn kritiek op de sociale en culturele veranderingen in zijn land. Weiwei is beïnvloed door het Dadaïsme van Marcel Duchamp. Bij het bekritiseren van de mensenrechtsituatie, de economische uitbuiting en de milieuvervuiling maakt hij intensief gebruik van het internet (een blog die dagelijks door tienduizend mensen werd gelezen) en Twitter om te communiceren

    De Chinese kunstenaar Ai Weiwei (Beijing, ) is in de afgelopen jaren uitgegroeid tot een van de meest vooraanstaande en invloedrijke kunstenaars ter wereld. Tot zijn bekendste projecten behoren het ontwerp van het Olympisch Stadion van Beijing en de installatie Sunflower Seeds in de Tate Gallery in Londen (/), waarvoor hij honderd miljoen zonnebloempitjes van porselein liet maken door Chinese ambachtslieden.

    Ai Weiwei manifesteert hij zich ook als sociaal activist en criticaster van de Chinese overheid. Zo distantieerde hij zich in de aanloop naar de Olympische Spelen () van het stadion nadat hij merkte dat de Spelen Chin

    Eenling in de massa

    Ai Weiwei is een kind van zijn tijd: het begin van zijn leven, in , valt op wonderlijke wijze samen met het staartje van een krankzinnige campagne van Mao Zedong. Met ‘Laat Honderd Bloemen Bloeien’ spoorde de leider van China burgers aan om openlijk en straffeloos kritiek te uiten op de Partij, maar toen die kritiek te heftig bleek, brak een tijd van represailles aan. De ‘Campagne Tegen Rechtse Elementen’ was gericht tegen de culturele elite die van zich had laten horen. Schrijver en dichter Ai Qing, vader van Weiwei, werd aangewezen als rechts element en naar ‘de ijzige wildernis van het uiterste noordoosten’ gestuurd.

    Het was niet zijn eerste aanvaring met het regime; al in de jaren dertig had Qing in de gevangenis gezeten. Maar zijn zoon herinnert zich in jaar vreugde en verdriet () met name de volgende verbanning van vader, tien jaar later, toen Mao voor de Culturele Revolutie () ‘Vijf Zwarte Categorieën’ had geformuleerd en Qing opnieuw bestempeld werd als rechts element, als ‘groot rechts element’ zelfs deze keer. Zonder de overige leden van het gezin trokken vader en zoon naar Compagnie 2 van Sectie 3 van Regiment 23 van Landbouwdivisie 8 van het Productie- en Constructiekorps van het militaire district Xinjiang, met andere woorden, naar de

    Ai Weiwei – jaar vreugde en verdriet

    Overleven onder een verstikkend regime

    Het meest bekende kunstwerk van Ai Weiwei zou voor Nederlanders moeten zijn de ‘Dutch holiday party’. Die maakte hij in een keurige kring houten stoelen in een lege ruimte. Het laat zien hoe flexibel deze man de invloeden om hem heen opzuigt en omzet naar kunstwerken.

    63 jaar oud is hij nu, en behalve beeldend kunstenaar architect, vormgever, filmmaker en curator. Hij ontving in zijn carrière de meest uiteenlopende onderscheidingen. Dat alles staat te lezen in zijn nu in het Nederlands vertaalde memoires, en ook veel gruwelijks. Gruwelijks?

    Jawel. WeiWei had de pech om een foute vader te hebben. Althans volgens het Chinese regime in de zestiger jaren van de vorige eeuw. Ai herinnert het zich zo:

    “Als jongen was de wereld voor mij net een split screen. Op de ene helft van het scherm stapten de Amerikaanse imperialisten parmantig rond in smoking en met hoge hoed, met hun wandelstok in de hand en achter zich aan hun loophondjes: de Britten, de Fransen, De Duitsers, De Italianen en de Japanners, samen met de reactionairen van de Kuomintang die zich hadden verschanst op Taiwan. Op de andere helft stond Mao Zedong, geflankeerd door de ‘zonnebloemen’, dat wil zegen de volkeren van Azie, Afrika en

    Voor Ai Weiwei brengen scherven altijd geluk

    De Chinese kunstenaar Ai Weiwei is het symbool geworden van de kritiek op het Chinese autoritaire regime, met de opgestoken middelvinger als zijn handelsmerk. Maar tijdens het eerste hoogtepunt van het verzet in China, de studentenprotesten op het plein van de Hemelse Vrede in Peking in , was hij helemaal niet in China. Hij was in de Verenigde Staten, waar hij zich vanaf ontwikkelde als kunstenaar.

    Als een van de eersten van zijn generatie studeerde Ai Weiwei in New York aan de kunstacademie. Zijn vader Ai Qing was ook kunstenaar, hij werd vanwege zijn gedichten en geschriften meerdere keren vervolgd en gevangen gezet. De familie leefde lange tijd ondergronds.

    Ai Weiwei leerde in New York kunstenaars en dichters kennen, zoals Allen Ginsberg en Susan Sontag. Een schilder zou hij niet worden, wist hij al snel, hij ‘had het niet in zich’, zo schreef hij in in zijn autobiografie jaar vreugde en verdriet. Hij had geen belangstelling voor de toen geliefde grote schilderijen, zoals die van Anselm Kiefer, maar maakte liever absurdistische kunst, geïnspireerd door de dadaïsten. Vooral het werk van Marcel Duchamp, die ‘readymades’ exposeerde, vond hij interessant: al bestaande voorwerpen zoals een fietswiel of een flessenrek waaraan de