Recensie biografie willem wilmink
Elsbeth Etty Willem Wilmink Biografie Recensie
Elsbeth Etty Willem Wilmink Biografie recensie waardering en informatie over de inhoud van het boek. Op 22 januari verschijnt bij Uitgeverij Nijgh & van Ditmar de Willem Wilmink biografie van Elsbeth Etty. De biografie heeft als titel In de man zit nog een jongen meegekregen.
Zodra het boek gelezen is door de redactie kun je op deze pagina de Elsbeth Etty Willem Wilmink biografie recensie en waardering lezen. Informatie over de inhoud van het boek, gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden zijn uiteraard nu al hier te vinden.
Elsbeth Etty &#; In de man zit nog een jongen
Willem Wilmink &#; de biografie
- Titel: In de man zit nog een jongen
- Schrijfster: Elsbeth Etty (Nederland)
- Soort boek: biografie
- Uitgever: Nigh & Van Ditmar
- Verschijnt: 22 januari
- Omvang: pagina&#;s
- Uitgave: Gebonden Boek / Ebook
- Tags: tekstdichter, Willem Wilmink
- Waardering:
Inhoud Elsbeth Etty Willem Wilmink Biografie
Willem Wilmink () is een van de meest geliefde dichters van Nederland. Zijn eenvoudige maar treffende gedichten en liedjes, veelal geschreven voor legendarische tv-programma&#;s als De Stratemakeropzeeshow, J.J. de Bom en De film van Ome Willem, spreken iedereen aan. &#;De oude school&#;, &#;Deze vuist o
Nederlands proza
Willem Wilmink, Vic Van de Reijt (sam.), Wobke Wilmink-Klein (sam.), Elsbeth Etty (inl.), Annemieke Peek (and.): Zelfportret in brieven
door Marjan Bex
Hij schreef misschien wel de mooiste liedjes in het Nederlandse taalgebied ('Frekie', 'Arm Den Haag', 'De meisjes uit vervlogen dagen') en leverde teksten voor kinderprogramma's als Sesamstraat, De Stratemakeropzeeshow, Het Klokhuis en Kinderen voor Kinderen. Willem Wilmink () was een meester in het verwoorden van herkenbare emoties in een mooie, verzorgde taal. Zijn weduwe Wobke Wilmink-Klein en uitgever Vic van de Reijt stelden een Zelfportret in brieven voor hem samen met een uitgebreide inleiding van 'beoogd biografe' Elsbeth Etty. De brieven zijn gericht aan vrienden en familieleden en beslaan de periode – de laatste dateert van een enkele weken voor zijn ontijdige dood. We leren Wilmink kennen als een uiterst gevoelige man die het hart op de tong droeg. Dat werd hem niet altijd in dank afgenomen: hij lag meermaals met collega's overhoop, in het Instituutvoor Neerlandistiek aan de Universiteit van Amsterdam, waar hij doceerde, en later zelfs met en paar auteurs die hem na stonden en met wie hij Het Schrijverscollectief vormde (onder andere Fetze Pijlman, Jan Riem, Karel Eykman en Hans Dorre
Biografe Elsbeth Etty over Willem Wilmink: Hij had een gevoel van miskenning in zich
Dichter en schrijver Willem Wilmink () was bijna zeven toen er geallieerde bommen vielen op zijn geboortestad Enschede op 10 oktober Vliegveld Twenthe was het doelwit, maar de Hoogelandbuurt waar Willem (toen nog Wim) woonde, werd ook geraakt. Er vielen doden. Willem overleefde met zijn familie in de schuilkelder terwijl een buurhuis boven hen werd weggeslagen.
Het was een oorlogsramp die de familie in hevige beroering bracht, maar in Wilminks latere weergaven van deze nachtmerrie overheerste altijd de goede afloop, schrijft biograaf Elsbeth Etty in haar ‘In de man zit nog een jongen’. Dat kenmerkte de dichter en kinderboekenschrijver.
Verlangen naar geborgenheid
Willem werd gerustgesteld door zijn ouders, en volgens Etty is hij zijn hele leven blijven verlangen naar die geruststelling - niet alleen voor zichzelf maar ook voor de kinderen voor wie hij zijn liedjes en teksten schreef. Als volwassene verlangde hij terug naar de geborgenheid van toen: “Ik voelde heimwee naar de schuilkelder waar ik altijd zong: ‘Een veldmuis in ’t beukenbos / een lege notendop’’’, noteert hij in zijn ‘Verzamelde verhalen’.
Als een niet-feminist deze biografie had geschreven, dan had die er wel anders uitgezVoor velen is Willem Wilmink met zijn leeftijdsloze poëzie een van de beste dichters van Nederland
De man had een lief, kinderlijk gezicht, speelde op zijn accordeon en zong met een vet Twents accent droevige ballades. Om hem heen zat een kring van hippiemeisjes die met grote, dromerige ogen opkeken naar hun idool, Willem Wilmink. Was dit een docent? Echt?
Het zal in zijn geweest, in de zonnige tuin van het Lambert ten Katehuis in Amsterdam, waar het Instituut voor neerlandistiek was gevestigd. Je had twee groepen, wist ik als eerstejaars: de serieuzen, die zich verdiepten in moeilijke taalkunde en suffe oudere letterkunde, en de revolutionairen die Marx lazen, tegen het gezag ageerden en tentamens wilden afschaffen. Bij geen van beide wilde ik horen. Maar je had dus ook deze man. Een dichter, werd gefluisterd. Zijn colleges poëzie schenen geweldig te zijn. Bij hem wilde ik studeren. Maar helaas werd ik niet ingedeeld bij Willem Wilmink. Later trok ik steeds meer naar de nerds die kille vakken als taalkunde en argumentatieleer wél interessant vonden.
Elsbeth Etty studeerde in die jaren ook Nederlands maar zij was actief in het studentenprotest, vertelt ze in de inleiding van In de man zit nog een jongen. Ook zij heeft geen college van hem gehad. Toen uitgever Vic van de Rei
In de man zit nog een jongen. Willem Wilmink – de biografie
‘Ik was een vroegwijs kind, maar welk kind was dat in de oorlog niet?’ Aldus Willem Wilmink in zijn postuum verschenen autobiografie Hier is prins zonneschijn. Deze zelfbespiegeling lijkt haaks te staan op de titel van de mooie biografie die Elsbeth Etty over Wilmink schreef: In de man zit nog een jongen. Wat is waar: zat de man al vroeg in het kind of zat het kind nog lang in de man?
In het voorwoord van haar biografie constateert Etty dat ze veel baat heeft gehad bij de literaire nalatenschap van haar onderwerp (de autobiografie, niet-gepubliceerde memoires en brieven), maar ook dat het zaak was daar met de nodige reserves naar te kijken. Wilmink had de neiging zijn leven aanzienlijk zonniger voor te stellen dan het was: ‘Vaak draaide hij zaken honderdtachtig graden om. Van nederlagen […] maakte hij overwinningen, krenkingen transformeerde hij tot complimenten.’
Een gecompliceerde man dus en bepaald niet gemakkelijk in de omgang. Hij kon niet tegen kritiek, had last van driftbuien, vroeg erg veel aandacht voor zichzelf en dat pakte niet altijd goed uit. Hij maakte het zichzelf ook niet altijd gemakkelijk, voelde zich vaak buitenstaander (en buitengesloten), miskend en tekortgeda