Nadia ezzeroili partner
Opinie op zondag - Beri Shalmashi: 'Krullen hebben bestaansrecht'
Opinie
Prikkelende opinie op een dag dat u er tijd voor heeft: de Volkskrant presenteert elke zondag twee bijdragen van een vaste club van acht auteurs. Later vanmiddag historicus Arnout Brouwers, nu eerst Beri Shalmashi.
Onlangs schreef Nadia Ezzeroili in V over een bezoek aan een waanzinnig goede krullenkapper. Sinds de publicatie van het stuk zijn een heleboel mensen gelukkiger of in ieder geval getriggerd in hun zelfrespect als het op hun haar aan komt, dat weet ik zeker. Want in de kern gaat het verhaal niet alleen over je haren mooi laten knippen, maar om iets veel essentiëlers dan dat.
Ik zou er een hele biografie aan kunnen wijden, gevuld met trauma's die ik aan mijn haar te danken heb. Hoe mijn moeder, zelf 'gezegend met makkelijk haar' het liefst zag dat ik mijn krullen altijd kort knipte. Hoe mijn oma mijn zusje leuker vond, want die was iets witter dan ik en had altijd net, sluik haar. Hoe ik soms moest huilen als mijn haar gekamd werd, maar ook als het werd geknipt. Of die ene keer dat een tante mijn haar wilde 'relaxen', wat betekent: met een chemische handeling proberen te temmen. Ik voelde het spul op mijn hoofdhuid branden en ik dacht dat het beter was om toch te laten
'Wij zijn de pechgeneratie'
Video
• •leestijd 1 minuten
Afgelopen zaterdag schreef journaliste en columniste Nadia Ezzeroili in de Volkskrant dat ze geen Nederlander meer wilde zijn :
"Wacht even. Mijn thuis? Ik ben hier toch geboren? Was het dan niet sowieso al mijn thuis? Nee. Wie aan de geproblematiseerde kant van de samenleving opgroeit, de kant waar je al vroeg ingeprent krijgt dat je omgeving een rottende plek is die bedekt moet blijven of liever nog weggesneden, weet dat het niet zo vanzelfsprekend is om Nederland je thuis te noemen."
De column maakte veel los. In zijn debuut als tafelheer bij De Wereld Draait Door bespreekt Özcan Akyol de column van Ezzeroili en legt hij uit dat, hoewel hij haar ervaringen deelt, hij nog niet bereid is de strijd voor volwaardig Nederlanderschap op te geven.
Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?
Meld je hieronder gratis aan voor Joop NL. Iedere donderdag een selectie opvallende nieuwsverhalen, opinies en cartoons in je mailbox.
RSIN 62
is vernieuwd
Natuurlijk is onze site daarna een aantal keren grondig verbouwd, maar nooit zo fundamenteel als nu. Wij willen ook digitaal duidelijker laten zien wie wij zijn, de parels uit ons archief beter presenteren, duidelijker tonen wat het blad elke week te bieden heeft.
Marten Blankesteijn en Jort de Vries ontwierpen een site met een heldere tweedeling: de linker kolom is ‘exclusief’ voor Groene-abonnees, daarin wordt weergegeven wat er staat in het nummer van ‘deze week’ – ook om niet-abonnees te prikkelen: dit missen zij allemaal. Overigens behoort een digitaal weekabonnement tot de mogelijkheden. De rechter kolom is ‘voor iedereen’, met verhalen uit het archief die opnieuw actueel zijn, longreads, speciaal voor de site geschreven stukken van onze redacteuren, columnisten, kunstchroniqueurs en bloggers. Daarbij introduceren we veel nieuws. Onder de noemer ‘Thema variaties’ (naar oud-hoofdredacteur Martin van Amerongen) zullen afwisselend Gerbrand Bakker, Nadia Ezzeroili, Martin Reints, Rob van Erkelens, Eddy Terstall en Niña Weijers vrijmoedig reflecteren op hun actualiteit van de week, die wel eens geheel los zou kunnen staan van welke waan dan ook. In ‘Van de redactie’ zullen we regelmatig berichten over de achtergronden van onze redactionele keuzes. De critic
Waarom de term 'identiteitsjournalistiek' terecht tot verontwaardiging leidt
Post week 15
De Hermans-biografie
Max Pam schreef in De Groene Amsterdammer van 3 april: ‘Het is niet makkelijk om de Hermans-archieven binnen te komen, maar ze zijn ook nooit helemaal gesloten geweest.’ Inderdaad wekt de site van het Willem Frederik Hermans instituut die suggestie. Daar stond en staat over het archief: ‘Het archief van Willem Frederik Hermans is in principe gesloten. Aanvragen voor toegang tot het archief kunnen, uitsluitend schriftelijk, gericht worden aan het Letterkundig Museum. Het WFHi beslist over de toestemming.’
In mei diende ik een verzoek in via het Letterkundig Museum om inzage te krijgen in een paar archivalia, brave stukken waar niemand zijn vingers aan zou kunnen branden. In mei , een jaar later, had ik nog steeds geen reactie van het LM, en het LM ook niet van het WFH instituut. Ik vroeg om opheldering bij de conservator en kreeg het volgende te horen: ‘Op verzoeken tot inzage wordt door het WFHi helaas maar mondjesmaat of niet gereageerd. Het archief moet inderdaad de facto als gesloten worden beschouwd.’
Blijkbaar ben je als gepromoveerd Neerlandicus, die al ruim veertig jaar over Hermans publiceert, niet goed genoeg om toegang te krijgen tot het Hermans-archief.
Rob Delvigne
De Hermans-biografie (2)
‘Oral history’, wat mense