Art-making is not about telling the truth but making the truth felt. - Christian Boltanski
Christian Boltanski is een Franse kunstenaar die bekend staat om zijn sculpturen, foto's, installatiekunst, en schilderijen. Boltanski is ook een filmmaker en is onderdeel van het postmoderne kunstbeweging. Boltanski is grotendeels gericht op het uiten van zijn gevoelens over belangrijke periodes in de geschiedenis en gemarginaliseerde groepen van mensen, maar ook om het provoceren kijkers van zijn werk om na te denken over deze onderwerpen. Een dergelijk werk, een stuk van installatiekunst getiteld "Reserve", was een verzameling van kledingstukken van de joodse slachtoffers van de nazi-concentratiekampen. Het thema van het menselijk lijden is te zien in veel van Christian Boltanski's kunstwerken, zoals zijn "Monument" fotocollectie en "No Man's Land ', een van zijn grootste installatie kunstwerken. Eén van zijn meer onconventionele stukken is "The Whispers" - een geluidskunstwerk waar stemmen te horen zijn wanneer bezoekers vlakbij zitten - hij debuteerde op de Folkestone Triënnale in Christian Bo
De terugkeer van het autobiografische pact Over de postmoderne en postpostmoderne autobiografie Solange Leibovici
Mensen zijn van nature vertellers, en je zou bijna zeggen dat de voornaamste taak van de menselijke geest het vertellen van verhalen is. Maar mensen vertellen ook graag verhalen over zichzelf. Waarom ze dit doen, en of het ook echt mogelijk is over jezelf te vertellen, is onderwerp van discussie.
Volgens de Amerikaanse psycholoog Jerome Brunner probeert de mens de wereld op twee manieren te begrijpen. De eerste, die hij paradigmatic mode noemt, omvat het rationele denken, de empirische observatie, de wetenschappelijke analyse en de logica. Hiermee trachten wij onze ervaringen te classificeren en te contextualiseren. De tweede manier, door Brunner narrative mode genoemd, is het domein van het narratieve, het verhalende, waarin wij ons bezighouden met de betekenis en gevolgen van gebeurtenissen die wij chronologisch rangschikken, en waar wij altijd zelf een rol in spelen. Ook al vertellen wij over de oorlog in een land waar we nooit geweest zijn, dan is dat altijd vanuit ons eigen subjectieve standpunt als verteller, en dat geldt ook voor getuigenissen en verhalen over anderen. Het vertellen van verhalen over onszelf ervaren wij als een onmisbaar
‘Om het verleden te leren kennen, moet men het verzinnen.’ &#; Christian Boltanski ()
In oktober kwam de website ‘Schepen en Schippers van Bergen op Zoom (Ontwikkelingen in de Scheepvaart )’ online. Regelmatig kwamen er reacties van websitebezoekers die voor aanvulling en verbetering zorgden. Dat was niet mogelijk geweest wanneer er, zoals aanvankelijk het plan was, een boek was verschenen.
Mijn werk als beeldend kunstenaar en het onderzoek naar de schepen en de schippers van Bergen op Zoom vertonen veel overeenkomsten. Sinds maak ik werk dat gebaseerd is op mijn jeugd aan boord van een binnenschip. Ik voelde me niet zozeer verwant aan andere beeldende kunstenaars dan wel aan schrijvers die hun jeugdherinneringen gebruiken.
Dat veranderde in toen Cees van der Geer in de catalogus van de tentoonstelling ‘Dr. Brewster & Co’ het volgende schreef:
‘Het werk van Kees Touw is een reconstructie van een verleden, de ‘Spurensicherung’ van een schippersjeugd.’
Van der Geer kende de term van de in in Hamburg gehouden tentoonstelling ‘Spurensicherung: Archäologie und Erinnerung,’ waaraan zes kunstenaars deelnamen. Onder hen de Franse kunstenaar Christian Boltanski. Net als in de criminalistiek begon het werk van de deelnemende kunstenaars met het zoeken, vastleggen, d
Uit de reeks van vier delen Beating around the Bush heb ik helaas deel twee om verschillende redenen moeten missen. Deel 1 zie je hier. Ook bij deze tentoonstelling worden werken uit het heden gecombineerd met werk uit het verleden.
Eigenlijk levert dat een net zo goede tentoonstelling op als de eerste al had die gemiddeld genomen meer uitschieters in kwaliteit in huis. Hier zijn de lichtpuntjes de vanuit zijn huiskamerraam geschoten film van Jozef Robakowksi die op eenvoudige wijze subtiele machtsverschuivingen in de maatschappij zichtbaar maakt zoals ze op straat voor zijn flat zich voordoen. En het schilderwerk van Rebecca Morris is van een ongekende vreemdheid waarmee het ondanks haar eenvoudigheid indruk weet te maken. Daarnaast natuurlijk, het werk van Sol LeWitt, Broodthaers en Van Lieshout wat even zo goed het benoemen waard is als top, al zijn ze voor de ingewijden al bekender en daardoor minder verrassend.
Tegenvaller is het werk van Vladimir Arkhipov wat in concept heel veel potentie heeft maar toch de anekdote niet lijkt te kunnen ontstijgen. Hij verzamelt vreemde objecten die door de plaatselijke bevolking inventief gemaakt zijn en plaatst ze met aanleiding in museale context. Het zijn daarmee
Reactie kunst&cultuur: Journal
Zelfportret van de conceptkunstenaar in 55 telefoonmonologen
Zijn beëindigde overzichtstentoonstelling in Centre Pompidou () moest ontmanteld worden toen ook in Parijs de Covid-pandemie toesloeg. Terwijl de expositie onaangeroerd opgesloten bleef belde de exposant, de jarige conceptkunstenaar Christian Boltanski iedere avond als het ging schemeren met zijn conservator Annalisa Rimmaudo. Hij vertelde haar over zijn wonderlijke leven en onverwachte loopbaan. De monologen van de 55 sessies tussen 16 maart en 11 mei zijn nu gebundeld tot een openhartig, vaak somber boek, dat inzicht geeft in zijn artistieke ontwikkeling en – zeldzamer- de persoonlijke kanten van het kunstenaarschap.
Had het aan Boltanski gelegen dan zou het geen Journal (dagboek) maar &#;Rouwwerk&#; of &#;Rouwboek&#; hebben geheten. De omslag – zwarte band met rode typografie – lijkt meer aan te sluiten bij de wens van de kunstenaar. Voor Boltanski was alles wat hij sinds de jaren zestig maakte een vorm van rouwverwerking van wat zijn joodse, (niet praktizerende) familie had doorstaan.
Het artsengezin woonde in een huis waar zij elkaar vrijwel nooit uit het oog verloren. (Neef Christophe schreef hierover zijn debuutroman De schuilplaats.