Oud dansers nationaal ballet
Voormalig soliste Nationale Ballet Igone Römer-de Jongh komt met biografie
Als dansliefhebber kennen we Igone Römer-de Jongh allemaal. Ze was soliste bij het Nationale Ballet en jurylid bij tv-programma Dance, Dance, Dance. In oktober komt ze met een biografie, waarin ze de lezer een kijkje geeft in haar wereld.
Op vierjarige leeftijd wist de Jongh dat ze naar de balletschool wilde. Ze werd betoverd door de balletvoorstelling The Sleeping Beauty en haar besluit stond vast. Ze wist de absolute top te behalen, maar dat is hard werken. Niet alleen om die top te bereiken, maar ook om daar te blijven.
Na ruim vierentwintig jaar soliste van het Nationale Ballet te zijn geweest, heeft ze besloten haar thuishaven daar te verlaten. Maar hoe ziet je leven er dan ineens uit?
In haar nieuwe boek, geschreven door Marcel Langedijk, Igone – de biografie, geeft ze een kijkje achter de schermen van de balletwereld en haar eigen leven: haar werk als danseres, haar rol als moeder, vriendin en echtgenote. Daarbij geeft Langedijk ons ook een kijkje in wat de Jongh nu verder wil met haar danscarrière.
Vanaf oktober ligt haar boek in de winkels, maar een exemplaar reserveren kan alvast!
Nieuwe biografie over Hans van Manen duikt in zijn armoedige jeugd
DANSGESCHIEDENIS | Op 8 juni werd het boek Gelukskind gepresenteerd bij Het Nationale Ballet. Het is een uitgebreide biografie over Hans van Manen, een van de belangrijkste balletchoreografen van Nederland. De auteur heeft zich ook verdiept in het leven van Van Manens moeder en de armoedige, volkse kringen waarin hij opgroeide.
Gelukskind
Op 8 juni presenteerde schrijver Sjeng Scheijen zijn boek Gelukskind, een biografie over Hans van Manen. Het boek beschrijft het bijzondere leven van Hans van Manen, die door veel mensen wordt gezien als de belangrijkste (ballet)choreograaf van Nederland van na de oorlog. Het boek geeft een beeld van het leven en de werken van van Manen, maar ook van de maatschappij en de danswereld van de jaren zestig en zeventig. Die jaren zaten vol met sociale en creatieve experimenten waaraan van Manen veel heeft bijgedragen.
In Gelukskind lees je verder hoe Hans van Manen op twaalfjarige leeftijd al begon te werken. Het was net na de oorlog, zijn moeder was een alleenstaande Duitse vrouw. Het gezin was zo arm dat van Manen zijn basisschool niet eens kon afmaken. Scheijen heeft zich dus ook verdiept in het leven van Van Manens moeder en de armoedige, volkse kringen waarin
Prima ballerina Igone de Jongh veegt de vloer aan met Het Nationale Ballet in haar nieuwe biografie
Hoewel dat afscheid gepaard ging met mooie woorden, koninklijk bezoek en fraaie onderscheidingen, blijkt nu dat het toen allerminst pais en vree was tussen Igone de Jongh en het gezelschap. Er was destijds al verbazing over het feit dat de ballerina haar 25 jaar niet wilde volmaken, en het zilveren jubileum aan zich voorbij liet gaan. Duidelijk is nu dat De Jongh absoluut niet langer wilde blijven. Ze vertrok gefrustreerd en woedend.
De Jonghs boosheid geldt vooral Ted Brandsen, de directeur van Het Nationale Ballet. Hij zou haar steeds minder mooie rollen hebben gegeven, en hij blokkeerde bovendien een carrière voor De Jongh als balletmeester bij het gezelschap. Dansers krijgen vaak zo’n tweede carrière als ze te oud worden om nog op topniveau te kunnen dansen. Ze kunnen dan jongere dansers coachen en bestaande choreografieën instuderen. Volgens Brandsen was zijn prima ballerina totaal ongeschikt als balletmeester.
De verwijdering tussen De Jongh en Brandsen begon volgens haar in , toen zij als jurylid gevraagd werd voor de televisie talentenjacht ‘Dance, dance, dance’ bij RTL4. De Jongh nodigde Brandsen uit om naar de opnames te komen kijken, maar hij ging nooit op die uit
Igone de Jongh over afscheid bij Het Nationale Ballet: 'Ik ben er trots op dat ik mijn kant van het verhaal durf te vertellen.'
's Lands beste prima ballerina, Igone de Jongh, nam na 24 jaar bij Het Nationale Ballet in oktober afscheid van het prestigieuze gezelschap. Maar hoe verder na zo'n gigantische danscarrière? Hoe vind je jezelf opnieuw uit? Dit – en uiteraard veel meer – wordt besproken in het openhartige boek Igone, de biografie.
Voor dit boek werkte Igone samen met journalist en schrijver Marcel Langedijk. Ze vertelt openhartig over haar bijzondere en turbulente leven, over de wondere wereld van klassiek ballet en de kracht die je kunt putten uit de moeilijkste momenten.
'Eenzaamheid is de prijs die je betaalt voor talent'
In een interview dat vorige week in De Volkskrant verscheen, is de ballerina al even openhartig. 'Ik ben er trots op dat ik mijn kant van het verhaal durf te vertellen', zegt ze.
Haar uitspraken zijn dan ook zeker niet onopgemerkt gebleven en hebben flink wat stof doen opwaaien. Zo vertelt ze dat ze zich vaak eenzaam heeft gevoeld binnen het gezelschap. ‘Ik heb alles aan Het Nationale Ballet gegeven, en het gezelschap ook veel aan mij. Maar eenzaamheid is de prijs die je betaalt voor talent en het waarmaken van de Grote Belofte. Da
Harde aantijgingen tegen Het Nationale Ballet zonder wederhoor
‘Prima ballerina Igone de Jongh veegt de vloer aan met Het Nationale Ballet’ (Trouw), ‘Danseres Igone de Jongh woedend op Het Nationale Ballet’ (NRC) en ‘Ballerina Igone de Jongh klapt uit de school over harde breuk met Nationale Ballet: ‘Ik was onderdeel van een machine’’ (de Volkskrant). De krantenkoppen logen er niet om en de kritiek die voormalig eerste soliste Igone de Jongh in haar biografie Igone uit over Het Nationale Ballet is fors.
De vraag die rest na het lezen van het boek, geschreven door Marcel Langedijk, is: waarom zo? In het boek vertelt De Jongh openhartig over het warme gezin waarin ze opgroeide, een jeugd die in het teken stond van ballet, haar wil en urgentie om te dansen en haar privéleven. Maar wat vooral blijft hangen zijn de harde aantijgingen tegen haar voormalig werkgever en specifiek directeur Ted Brandsen.
Het is begrijpelijk dat De Jongh de biografie nu uitbrengt – het moment waarop de wereld kijkt naar haar verdere plannen en de schijnwerpers op haar gericht staan. Maar iets meer afstand had de inhoud van het werk goed gedaan.
In het boek kijkt De Jongh met verdriet en misschien zelfs een beetje wrok terug op haar zelfgekozen vertrek. Na vierentwintig jaar besloot de eerste sol