Oriëntalisme edward said
Out of place
De impact van Edward Saids Orientalism was groot en bijna in zijn eentje verantwoordelijk voor het ontstaan van de postkoloniale theorie. Naar aanleiding van een nieuwe editie blikt dramaturg Erwin Jans terug op een bewogen nalatenschap.
Eind vorig jaar verscheen een nieuwe editie van de Nederlandse vertaling van Orientalism (). Er zijn meerdere redenen om de klassieke studie van de Palestijns-Amerikaanse literatuurwetenschapper Edward Said opnieuw ter hand te nemen. De discussies over representatie, culturele toe-eigening en dekolonisatie die momenteel wereldwijd gevoerd worden, zijn schatplichtig aan zijn analyses van de samenhang tussen kennis, verbeelding en macht in de relatie van het Westen met de Oriënt. Daarnaast is er Saids levenslange engagement voor de Palestijnse zaak. Het Israëlisch-Palestijns conflict kreeg de voorbije jaren relatief weinig media aandacht totdat de recente escalatie van geweld in Jeruzalem er weer voorpaginanieuws van maakte. Ook al is het Midden-Oosten sinds Saids dood in onherkenbaar veranderd, voor een beter historisch begrip is zijn werk nog steeds onontbeerlijk.
Er zijn boeken die een verschil maken. Das Kapital van Marx () is er zo een. The Origin of Species () van Darwin en Die Traumdeutung () van Freud zijn t
Edward Said ()
In een gedicht zegt de Russische dichter Joseph Brodski dat de twintigste eeuw ons de jazz en espresso heeft geschonken. Ik zou er Edward Said aan willen toevoegen. Niet alleen als vertegenwoordiger (misschien wel enige vertegenwoordiger) van een kritische elite die elk heilig huisje, politieke doctrine of literair systeem onderuit haalde (in een veld dat zich uitstrekte van de door hem bewonderde Jozef Conrad, het oriëntalisme en zijn scherpe veroordeling van het zionisme), maar ook als een van die laatste wereldburgers die waren opgegroeid in een Derde Wereld waar ze de verworvenheden van de Eerste, westerse Wereld met de paplepel ingegoten hadden gekregen. Eerder dan de topografie van zijn moederland, Palestina, kende hij die van Wales. Liever dan de nachtegaal van de Nijl, Oum Kaltoum, bewierookt door de Arabische wereld, had hij Beethoven en Mahler.
Hij werd deze gespleten, oeverloze persoonlijkheid, zonder aan geloofwaardigheid te verliezen. Zijn grote helden zouden de Italiaanse zeventiende-eeuwer Vico en de negentiende-eeuwse Pool Conrad zijn. Vico omdat Said van hem leerde dat om een beschaving, een proces, te begrijpen je terug moest gaan naar het begin, de oorsprong van de dingen. Conrad omdat Said zich spiegelde aan hem, een rusteloze wereldburge
Amerikaanse letterkundige
Opleiding
Edward Wadie Said werd op 1 november geboren in Talbiya bij Jeruzalem. Hij groeide op in een christelijk-Palestijnse familie. Op jarige leeftijd stuurde zijn familie hem naar een kostschool in Amerika. Hij studeerde Engelse letterkunde aan de Harvard Universiteit.Engelse literatuur
In kreeg Edward Said een aanstelling als docent aan de Columbia Universiteit. In werd hij professor in de eigentijdse Engelse literatuur. Hij gaf gastcolleges aan de universiteiten Harvard, John Hopkins en Stanford.Oriëntalisme
De naam van Edward Said zal voor altijd verbonden blijven met het Oriëntalisme. Hierover schreef hij een boek, dat in verscheen en een standaardwerk in de filosofie en cultuurstudies werd. Edward Said was van tot lid van de PaEdward W. Said On late style
Cultuurfilosofische essays over het bijzondere karakter van sommige late werken van kunstenaars als Beethoven, Richard Strauss, Arnold Schoenberg, Thomas Mann, Jean Genet en Samuel Beckett.
Non-fictie
Engels | pagina&#;s | Bloomsbury, London |
Gedrukt boek
Thuis in verhalen, ontheemd in de wereld
De jeugdherinneringen van Edward Said
Paul van der Steen
Kort voor zijn dood zette de Palestijns-Amerikaanse Edward Said (), literatuurwetenschapper en schrijver van het controversiële Oriëntalisme, zijn jeugdherinneringen op papier. ‘Ontheemd’ is een treffende titel voor zijn relaas.
Door alle problemen waarvoor de geschiedenis van het Midden-Oosten de wereld elke dag stelt, dreigt wel eens vergeten te worden dat die problematische historie ook zijn weerslag heeft op individuele levens. Edward Said doet in Ontheemd, de autobiografie van zijn jonge jaren, een poging om zijn gevoelens onder woorden te brengen:
Ikzelf ervoer een bepaalde gespletenheid ten opzichte van Palestina, waar ik onder leed en die ik nooit helemaal heb weten op te lossen of te begrijpen tot vrij kort geleden, toen ik besloot het niet meer te proberen. Ook nu vindt deze onverzoenlijke dichotomie in mijn gevoelens ten opzichte van Palestina, het verwarrende, wringende, scheurende, droevige verlies, haar weerslag in zoveel ontregelde levens waaronder het mijne, en de status van het land als bewonderenswaardige plaats van hen (maar nadrukkelijk niet van ons). Voor mij is dit bijzonder pijnlijk en het geeft me een gevoel van