Autobiografie van mijn lichaam tweedehands
Recensie: Lize Spit – Autobiografie van mijn lichaam
Inkijk in het denken
Begin overlijdt de moeder van Lize Spit, &#;Agnes&#;, aan de gevolgen van slokdarmkanker. Haar dood liet zich al een tijd aankondigen: het is december wanneer Spit staande op de zeedijk van Oostende een mail binnenkrijgt met de titel ‘mededeling’. In de afstandelijke stijl die Agnes eigen is deelt ze haar diagnose mede aan haar kinderen, en als terzijde ook nog dat ze zal scheiden van hun vader. Op dat moment kantelt er iets bij Spit – wát precies, daarvoor schiet de taal tekort. Autobiografie van mijn lichaam valt te lezen als een poging om dan maar alles te beschrijven, zodat de eigenlijke kern sowieso niet gemist wordt.
Autobiografie van mijn lichaam heeft twee NUR-codes (die de boekhandelaar gebruikt om diens producten bij de juiste afdeling te plaatsen), die behoorlijk paradoxaal zijn: code (literaire roman) en code (literaire non-fictie). Het werk leest als non-fictie en zo wordt het ook aan de man gebracht: op de flaptekst wordt het boek ‘radicaal eerlijk’ genoemd. Het is inderdaad bijzonder hoeveel Spit blootgeeft van zichzelf. We lezen over haar lichamelijke kwalen, haar moeizame verhouding tot seks, haar typerende knot die een afleidingsmanoeuvre blijkt, de intieme momenten met h
‘Autobiografie van mijn lichaam’ van Lize Spit heeft die verzengende kracht van ‘Het smelt’, dat dwingende ‘alles of niets’-gevoel
In het verleden ergerde Lize Spit zich weleens aan journalisten die polsten naar de autobiografische inslag van haar werk. Volgens haar deed dat afbreuk aan het metier van haar schrijverschap, aan het subtiele spel tussen fictie en realiteit waaruit elk van haar romans is opgebouwd. De komende periode zal ze die vraag alvast niet hoeven te vrezen. Voor ‘Autobiografie van mijn lichaam’ kleedt Spit zichzelf laagje voor laagje uit, tot ze poedelnaakt voor de lezer staat. Bijna alsof ze de criticasters lik op stuk wil geven: ‘Hier héb je je autobiografische roman, maar kom achteraf niet klagen.’
Zelfs in al haar naakte kwetsbaarheid lijkt het aanvankelijk alsof Spit iets te verbergen heeft. Of beter: laat ze de ware kern van ‘Autobiografie van mijn lichaam’ lange tijd schuilgaan achter een uitvoerige geschiedenis van haar lichaam. Die kroniek mag dan als bliksemafleider fungeren, saai wordt hij nooit. Tot in het kleinste detail beschrijft Spit de ontwikkeling van haar lijf door de jaren heen, inclusief de grilligheid, de ongemakken en de schaamte die dat proces met zich meebrengt. Voor de durf waarmee ze zichzelf langzaam afpelt, verdient ze haar e
Autobiografie van mijn lichaam, een indrukwekkend relaas van Lize Spit
Lize Spit heeft met haar 3 eerdere boeken een plekje in mijn hart veroverd. Ze weet haar verhalen prachtig in woord te brengen en deze af te toppen met een rauwheid. Een combinatie die mijn hoofd en hart weten te raken tijdens het lezen. Ongeacht of ik een spiegel of een venster zie in haar boek. Autobiografie van mijn lichaam is haar vierde boek. Normaliter sla ik de (auto)biografieën over, maar aan Spit vertrouw ik dit wel toe. Het hoofdonderwerp is zwaar, haar ongeneeslijk zieke moeder. Op het moment dat Spit dit weet schiet de schrijver in haar los en verzamelt alles wat maar van toepassing is. Ervaringen, momenten, herinneringen, todo lijstjes maar bovenal ontstaat er een ontzettend eerlijk beeld van verleden, heden en toekomst.
Autobiografie van mijn lichaam samenvatting
Altijd als mijn ouders uitreiken: iets in mij wat naar binnen klapt, zoals een boksbal op de kermis uit de automaat tevoorschijn komt nadat er een munt wordt ingebracht, klaar om geramd te worden.
Eind krijgt Lize Spit een mailtje waarin haar moeder laat weten dat ze ongeneeslijk ziek is. Nu haar moeder nog maar kort te leven heeft, onderneemt Lize een laatste toenaderingspoging. Nooit eerder was het vinden van de juiste woord
Boek van de maand november ‘Autobiografie van mijn lichaam’ van Lize Spit is genadeloos en tegelijk vol genade
Ze staat op de zeedijk van Oostende met haar geliefde, de schrijver Rob van Essen. Het is december , ze hebben een fles bubbels bij zich; zo meteen gaat de koop worden getekend van een studio op veertienhoog die als schrijfresidentie moet gaan dienen. Dan komt het nieuws: haar moeder heeft slokdarmkanker.
Maar Lize Spit () is geen dochter die een mailtje leest. ‘Ik ben de schrijver die de dochter observeert die het mailtje heeft gelezen. Welke details om me heen moet ik in me opslaan om dit moment later goed te kunnen beschrijven?’
Vijf maanden lang verzet ze zich tegen het schrijven, dan begint ze aan het boek dat Autobiografie van mijn lichaam zal gaan heten. Een lange brief in fragmenten aan haar moeder waarin ze hun relatie afpelt. Een zelfonderzoek in sprongen, terzijdes, dagboeknotities uit haar jonge jaren. Pijnlijk wordt duidelijk waarom de dochter schrijver wordt, schrijver moet zijn.
In het verhaal over opgroeien in een onveilig Vlaamse gezin ligt de voedingsbodem voor Spits verfilmde succesdebuut Het smelt (), je ziet hier ook de contouren opdoemen van haar tweede roman Ik ben er niet (). ‘Er zijn gezinnen waar het erger is, zo verslaafd kon ze to
Samenvatting
De ik, Lize, schrijft openhartig en in een beeldende stijl over de aftakeling van het lichaam van haar moeder, met wie ze een moeizame relatie had, en over de problemen met haar eigen lijf. Opgroeien als kind in een voortdurende onzekerheid omtrent het gedrag en de reacties van de ouders, valt niet echt mee..
Biografie auteur
Lize Spit (* Viersel, België) groeide op in de Belgische Kempen. Ze studeerde in Brussel aan de Media- en theaterschool en haalde daar een master in scenarioschrijven. Haar eerste roman, ‘Het smelt’ () werd een groot succes: het boek werd enorm goed verkocht en kreeg een aantal literaire prijzen. Dit is haar derde roman.
Ze is getrouwd met schrijver Rob van Essen
Tip:
Lize Spit ‘Het smelt’
Een vriendschap tussen twee jongens en een meisje, in een klein dorpje in Vlaanderen eindigt in een gruwelijke uitbarsting van geweld.
Esther Gerritsen ‘Dorst’
Een dochter trekt, als ze hoort dat haar moeder nog maar kort te leven heeft, bij haar in. Voor beiden is dat een hele opgave.