Henk van dijk hans van manen
Manen bovendien dè manier om zijn dans te erotiseren, om de schoonheid van een slank vrouwenbeen in de schijnwerpers te plaatsen.
Hans van Manen, Leven en Werk is een bijzonder degelijke maar tegelijk wat teleurstellende biografie. Eva van Schaik werpt zich heel expliciet op als historica en dat merk je in de grondigheid van haar onderzoek, de manier waarop ze heersende misvattingen weerlegt, de vele kleine details en het geschetste tijdskader. Haar biografie is bovendien erg bruikbaar als catalogus en naslagwerk. Zo vind je naast de volledige lijst van choreografieën ook nog een beschrijving van al die werken terug, wat tegelijkertijd de leesbaarheid van het boek niet ten goede komt.
Het vreemde is dat Eva van Schaik naast deze wetenschappelijke aanpak een bijzonder ver doorgevoerde subjectiviteit plaatst. Daarbij lijkt het wel alsof ze zich heeft laten verleiden door haar eigen, moeizaam bij elkaar gesprokkelde gegevens over Van Manens werken levenssfeer. Zo worden onder Van Schaiks pen te veel van zijn balletten metaforen voor relaties met zijn omgeving, raadseltjes die op te lossen zijn met persoonlijke gegevens. Natuurlijk mag een biograaf, mag een criticus interpreteren en daarbij zijn eigen inzicht volgen. Maar de interpretaties van Van Schaik zijn zo s
Hans van Manen () wordt door velen beschouwd als ’s werelds belangrijkste choreograaf van na de oorlog. In Gelukskind vertelt biograaf Sjeng Scheijen Van Manens levensverhaal. Hoe hij zonder afgeronde lagereschoolopleiding op zijn twaalfde moest gaan werken, om tien jaar later zijn eerste choreografie te maken. Sindsdien heeft hij continu zijn publiek betoverd en steeds weer zijn grote gave herontdekt. Een gelukskind.
Scheijen kreeg voor het boek exclusieve toegang tot het archief van Van Manen en sprak uitgebreid met hemzelf, zijn vrienden en geliefden, en met de kunstenaars en dansers waarmee hij werkte.
Boekpresentatie
De boekpresentatie van Gelukskind vond gisterenavond plaats in Nationale Opera & Ballet, met Hans van Manen en zijn partner Henk van Dijk als eregasten. De presentatie werd geopend door Mai Spijkers, directeur van Uitgeverij Prometheus. Joseph Massarelli, Edo Wijnen en Daniel Silva dansten bij deze gelegenheid Van Manens Solo.
Sjeng Scheijen
Sjeng Scheijen () schreef eerder de biografie van dans- en kunstpionier Sergej Diaghilev, die wereldwijd is erkend als het absolute standaardwerk, en De avant-gardisten, waarvoor hij de BookSpot Literatuurprijs won, de belangrijkste non-fictieprijs. Zijn boeken worden vertaald in het Frans
Gelukskind. Het leven van Hans van Manen
Hans van Manen is de belangrijkste choreograaf die Nederland ooit heeft voortgebracht. Zijn dansvoorstellingen worden in alle werelddelen bij de meest vooraanstaande gezelschappen gespeeld. Nu, op zijn negentigste, groeit het aantal gezelschappen dat zijn balletten uitvoert nog altijd.
In Gelukskind beschrijft Sjeng Scheijen zijn leven. Hij vertelt hoe Hans verarmd en volkomen uitgehongerd uit de oorlog kwam. Hoe hij als zoon van een alleenstaande Duitse moeder en zonder afgeronde lagereschoolopleiding op zijn twaalfde begon te werken, om tien jaar later zijn eerste choreografie te maken. Sindsdien heeft hij continu schoonheid geproduceerd en steeds weer zijn grote gave herontdekt. Een gelukskind.
Het boek beschrijft Hans van Manen als een even ongrijpbare als complete kunstenaar, een multidisciplinaire inspirator die de hechte creatieve teams die hij leidde tot grote hoogten wist te brengen. Maar het is ook een geschiedenis van de unieke sociale en creatieve experimenten die de jaren zestig en zeventig voortbrachten, een geschiedenis waarin Hans een cruciale rol heeft gespeeld.
Sjeng Scheijen had exclusieve toegang tot het archief van Hans van Manen en sprak uitgebreid met hemzelf, zijn medekunstenaars en zijn geliefden.
Sjeng Sc
Gelukskind
Hans van Manen is de belangrijkste choreograaf die Nederland ooit heeft voortgebracht. Zijn dansvoorstellingen worden in alle werelddelen bij de meest vooraanstaande gezelschappen gespeeld. Nu, op zijn negentigste, groeit het aantal gezelschappen dat zijn balletten uitvoert nog altijd.
In Gelukskind beschrijft Sjeng Scheijen zijn leven. Hij vertelt hoe Hans verarmd en volkomen uitgehongerd uit de oorlog kwam. Hoe hij als zoon van een alleenstaande Duitse moeder en zonder afgeronde lagereschoolopleiding op zijn twaalfde begon te werken, om tien jaar later zijn eerste choreografie te maken. Sindsdien heeft hij continu schoonheid geproduceerd en steeds weer zijn grote gave herontdekt. Een gelukskind.
Het boek beschrijft Hans van Manen als een even ongrijpbare als complete kunstenaar, een multidisciplinaire inspirator die de hechte creatieve teams die hij leidde tot grote hoogten wist te brengen. Maar het is ook een geschiedenis van de unieke sociale en creatieve experimenten die de jaren zestig en zeventig voortbrachten, een geschiedenis waarin Hans een cruciale rol heeft gespeeld.
Sjeng Scheijen had exclusieve toegang tot het archief van Hans van Manen en sprak uitgebreid met hemzelf, zijn medekunstenaars en zijn geliefden.
Sjeng Scheijen () schreef eerder de bio
Een probleem waarmee Scheijen wel moest zien te dealen bij het schrijven, zegt hij, was dat er weinig tot niets aan correspondentie is. ‘Er zijn geen dagboeken, brieven of ansichtkaarten. Hans schreef nooit, hij deed en doet alles per telefoon. Hij heeft nooit een computer of typemachine gehad. Als vrienden hem schreven, belde hij terug. In zijn spaarzame jaren als artistiek leider van Nederlands Dans Theater heeft hij zo gewerkt dat hij nooit heeft hoeven schrijven, hij gaf zijn woord per telefoon, dan hoor je ook niet of je iets met of zonder dt schrijft.’
Hierdoor waren sommige anekdotes of herinneringen moeilijker te checken. Scheijen: ‘Vaak haal je uit correspondentie de bevestiging van hoe situaties zich in een bepaalde tijd hebben afgespeeld.’ Veel lacunes heeft hij dus zelf moeten zien in te vullen met speurwerk in (kunst)archieven, in binnen- en buitenland. ‘In Nederland is erfgoed uit de danswereld slechts sporadisch vastgelegd en er is weinig aan dansonderzoek gedaan. In Duitsland is meer wetenschappelijke aandacht voor Van Manen dan hier. Kijk naar het werk van Van Manen-kenner Jochen Schmidt of de intellectuele diepgang waarmee zijn jarenlange vriend Martin Schläpfer, directeur van het Wiener Staatsballett, over Hans kan vertellen.’
Hoewel Scheijen tijdens de re